Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου
___________________________________
Η δασοβίωση και η επιβίωση είναι σύνθετες διαδικασίες. Εχουν να κάνουν με δράσεις και με μέσα. Οι δράσεις παραπέρα έχουν να κάνουνε με τεχνικές και τα μέσα με τρόπους χρήσης. Τα πάντα υποτίθεται ότι πρέπει να συνδυάζονται και να είναι προσανατολισμένα προς έναν και μοναδικό σκοπό .
Για την μεν δασοβίωση ο σκοπός αυτός μπορεί να είναι η απόλαυση της επαφής με την φύση, για την δε επιβίωση η διατήρηση εν ζωή με την βοήθεια των φυσικών πόρων συντήρησης.
Στην πάροδο όμως των καιρών οι σκοπιμότητες αυτές έχουνε αλλάξει. Η δασοβίωση κι η επιβίωση έχουν πάψει να είναι συνθηκο-οριζόμενες και έχουν γίνει αντικειμενοστραφείς. Τα μέσα κατάφεραν πια να υπερκεράσουν τις δραστηριότητες. Αυτές οι κατ’υπόθεση επιβιωτικές δραστηριότητες, αντί να υλοποιούνται στο τώρα, στο παρόν, στον ενεστώτα, μεταπηδούν διαρκώς σε χρόνο μέλλοντα, αναλύονται σε ένα σωρό ‘ΘΑ’ και χρησιμοποιούνται σαν προφάσεις για την απόκτηση μέσων.
Τα οποία δεν είναι πλέον αυτό που λέγονται. Εχουν πάψει να είναι «μέσα/media» και έχουν μετατραπεί σε φετίχ και σε τομέμ. Σε λατρευτικά αντικείμενα.
Κατά έναν περίεργο τρόπο η έννοια της μαρξιστικής ‘αλλοτρίωσης’ (alienation) που διώξαμε από την οικονομική μας πόρτα επέστρεψε και μπαίνει πλέον στις ζωές μας από το οικολογικό μας παράθυρο.
Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να αποκτούν επιβιωτικά μέσα per se. Σαν αντικείμενα χάριν αντικειμένων. Δεν τα παίρνουν για να κάνουν κάτι με αυτά -δεν κάνουν στ’ αλήθεια κάτι με αυτά. Τα παίρνουν έτσι! για να έχουν και να τα θαυμάζουν. Αντί να αγοράζουν πράγματα για την αξία χρήσης τους τα αγοράζουν για την κοινωνική τους αξία. Για δείτε δω ωρε πατριώτες τι έχω ΕΓΩ!!!!
Αυτό που έχω είναι καλύτερο από αυτό που έχετε εσείς!!
Πάρα πολλοί άνθρωποι βρίσκονται αίφνης ναι έχουν στην κατοχή τους 10 ή 20 μαχαίρια ‘επιβίωσης’. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Ψοφούν να τους ρωτήσετε γιατί τα αγόρασαν, από πού πόσο και σε τι το καθένα διαφέρει από το άλλο. Μπορεί να μιλούν με τις μέρες για αυτά. Να τα απλώνουν στο τραπέζι του σαλονιού τους, να τα φωτογραφίζουν μέσα κι έξω από τις θήκες και σας αφηγούνται πόσο υπέροχα μίγματα ατσαλιού έχει το καθένα, τι αντοχές διαθέτει, αν σκουριάζει ή όχι, αν είναι full tang (εμ τι άλλο?) αν ακονίζονται στις 20 ή στις 27 μοίρες… και πάει λέγοντας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν όπλα, καραμπίνες με τσακιστά ουραία και διόπτρες 16Χ θαρρείς και είναι σνίπερς μοίρας καταδρομών, μπιστόλια και κουμπούρια κάθε είδους επειδή θέλουν να προστατευτούν ‘when the shit is gonna hit the fan’. Πότε θα γίνει αυτό? Εντός ολίγου κι άμα ρωτάς είσαι βαθιά νυχτωμένος ρε φίλε…
Αγοράζουνε σακίδια με συχνότητα ένα κάθε χρόνο, των 40 -60 -80- 120 λίτρων. Κάνουν ολόκληρες συλλογές από αυτά, τα φορτώνουν και τα ξεφορτώνουν με ένα σωρό πράγματα, ααα μου λείπει αυτό, ααα πρέπει να αλλάξω εκείνο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε δασοβιωτές ούτε επιβιωτές. Είναι απλοί αστοί που ζούνε μέσα στα κλειστοφοβικά τους διαμερίσματα με όνειρα περιπέτειας, και με τάσεις εκφοβισμού των υπολοίπων. Αντί να εκδράμουν στην φύση και να χαρούν την επαφή τους με το οικοπεριβάλλον, παγιδεύονται σε έναν άκρατο καταναλωτισμό, δίχως κανένα όριο.
Αν καμιά σας ζητήσουν να έρθουνε μαζί σας στο βουνό μη τους πάρετε. Δεν είναι παρέα κατάλληλη για την φύση. Τα καταφέρνουνε καλά μόνο με chat μέσα σε survival sites.
